Los in den tros

Hondstrouw ben ik nog niet qua bloggen. Dat ligt vooral aan het feit dat ik geen hond ben. Honden en beesten in het algemeen wekken totaal geen emoties los bij mij. Dat zei ik onlangs in een groep en ik werd net niet als een harteloos wezen bekeken. Wie wel fan van honden is, is Pedro Elias. Bekend van de commerciële zender Vier en zijn boek ‘van den hond’. Omdat ik Pedro een beetje ken – ooit aten we samen in Berlijn in gezelschap van Luc Zeebroek – heb ik zijn boek gekocht. Nu alweer een maand of acht geleden. Het ligt bij ons thuis op de wc. Zo’n boek is het. Dat klinkt ondankbaarder dan nodig. Het ligt daar immers in goed gezelschap van Jerooms Knuffelbos, Eva Mouton haar cartoons en Komrij’s Kakafonie. Vroeger las ik wel vaker op het toilet dan nu moet ik toegeven. Tegenwoordig probeer ik er records van onnozele spelletjes te verbreken, iPhonegewijs. Stack is momenteel mijn favoriet. Morgen is het zaterdag trouwens. Toch ook belangrijk om daar even bij stil te staan. Bij deze. Snel in het vel en los in den tros. Het afscheid is nabij. Stukjes schrijven zonder duidelijk doel dat is nu eens echt mijn ding. Tijd om ‘Blackbird’ van The Beatles op te zetten.