Dag Theo Francken

Samen met de vluchtelingencrisis heb ik u wat beter leren kennen. Dat is geheel buiten mijn wil om gebeurd, voor mij was u een nobele onbekende. Maar ineens was u overal! En als burger van dit land wilde ook ik graag weten wie die nieuwe staatssecretaris van asiel en migratie was en hoe hij de boel zou aanpakken.

In een wip bent u zo mogelijk nog zichtbaarder en aanweziger geworden dan uw Grote Leider!

De Maggie De Block van deze legislatuur.

Wat uw Grote Leider niet doet, doet u met ontegensprekelijk enthousiasme: rake tweets onbezonnen delen met al wie het horen wil. Ik herinner me nog dat u het had over een knus tentenkampje bijvoorbeeld. Theo toch, dacht ik toen, nie goe bezig.

Afgelopen vrijdag was het weer zo ver. Waar menig politici zijn woorden wikte en woog om duidelijk te maken dat Europa’s meest gezochte terrorist gevonden was, stuurde u onomwonden de wereld in: we hebben hem!

Ik las dat u daar toch lichtjes voor naar uw voeten hebt gekregen en u zich zelfs genoopt zag deze tweet te verwijderen.

Eerlijk waar? Dat vond ik spijtig. Subtiliteit is niet altijd uw sterkste kant, dat weten we, maar die drie korte woorden waren eenvoudigweg duidelijk. En waar.

Zo duidelijk en waar zelfs dat Het Laatste Nieuws ze in haar weekendkrant schaamteloos heeft overgenomen om half haar voorpagina mee te sieren. U zal wel trots geweest zijn.

Het siert u, zo las ik net op Twitter, dat u op een vreemde manier droef werd om het feit dat het vandaag in Syrië moederdag is. Het siert eveneens de moeder van drie die u dat mailde.

De vraag die ik me dan stel is: wat doet een mens als u met zo’n droefheid, Theo?  Dat van die vreemde manier intrigeerde mij wel trouwens.

Die bekentenis werd overigens niet echt goed onthaald door sommige van uw volgers hè. Dat is jammer. Immers, ook u bent maar een mens. Toegegeven, niet mijn meest favoriete type mens, maar op een vreemde manier vind ik u bij momenten best amusant.