Geen spontane sofaseks meer

Als notoire voorstander van De Herfst vervult de huidige weersituatie mij met droefenis. Het mag nog wel warm zijn maar niet zo godskolere overdreven warm. We hebben ons in de zomermaanden blauw betaald voor een weertje als dit in Italië begot! Had ik geweten dat het in september nog zo heet zou zijn, ik was thuisgebleven. Ik wil motregen! Ik wil bladeren zien vallen! Ik wil de chauffage op ’s avonds! Ik wil koude voeten in bed!

Toegegeven, de laatste elf jaar is het rond deze tijd van het jaar altijd al zonnig geweest. Maar dan op een aangename manier. Dat weet ik omdat ik, nu elf jaar geleden, onze eerste zoon heb geworpen. En tot hiertoe: altijd buiten feest gevierd. Wat enorm handig was voor den opkuis achteraf! Jaja. Elf jaar is hij. Schooljaar gestart in het eerste middelbaar dus we zitten hier officieel met een puber in wording. Daar komen allerhande nieuwe dingen bij kijken waarvan langer opblijven er eentje is.

Nu had ik niet gedacht dat dat langer opblijven onze avond zo ingrijpend zou veranderen maar dat doet het dus wel. Rond halfnegen gaat kleine broer naar bed en wat dan komt is… De avond met drie. Dat wil zeggen: niet meer meteen in de chips vliegen wegens slecht voorbeeld en we moeten immers ‘laten zien hoe het moet’.

Niet met z’n tweetjes onder een dekentje voor de tv hangen. En geen spontane sofaseks meer. Van die chips da’s ergens nog een pluspunt. Qua romantisch in de zetel hangen: hij zit in het midden dus bye bye spontane sofaseks.

Echt om half tien ligt hij vaak ook niet in bed want ‘het duurt nog maar efkes, mama’. En voor ge ’t weet is ’t dan gauw tien uur en zijn er twee opties: ofwel zelf ook gaan slapen ofwel voor de tv blijven hangen en op een onbewaakt moment in slaap vallen en kwijlend en met een stijve nek om half twaalf wakkerschrikken. Ik denk dat we de piste van het gezelschapsspel eens zullen uitproberen. Met drie. Meestal verlies ik.